VAN OVERLEVEN NAAR LEVEN

Mijn reis naar herstel, en waarom ik nu anderen begeleid

Er was een tijd waarin ik heel goed was in doorgaan. Niet even, maar altijd. Altijd beschikbaar. Altijd bezig. Altijd aan. Voor de buitenwereld leek het misschien alsof ik alles prima onder controle had — en eerlijk, dat geloofde ik zelf ook — tot het moment dat mijn lichaam niet meer meewerkte en ik niet anders kon dan stilvallen.

En als ik nu terugkijk, zie ik dat dat stilvallen geen zwakte was, maar het begin van iets wat ik toen nog niet kon begrijpen: een langzaam ontwaken. Een uitnodiging om te luisteren naar alles wat ik jarenlang had weggeduwd — vermoeidheid, verdriet, twijfel, verlangens, grenzen. Dingen die ik al die tijd had genegeerd omdat ik dacht dat het niet de bedoeling was dat ik die voelde. Want ik moest toch sterk zijn. Goed voor anderen zorgen. Doorgaan.

Herstellen begon voor mij niet met grote inzichten of drastische beslissingen. Het begon met kleine momenten waarop ik stopte met vechten tegen mezelf. Het begon met toegeven dat ik moe was. Met erkennen dat ik niet meer wist wat ik eigenlijk nodig had. En met heel voorzichtig weer ruimte maken voor mezelf, al was het maar een kwartiertje per dag.

Die eerste weken voelde het vooral onwennig. Alsof ik op een plek was beland waar ik de taal niet kende. Rust was niet vertrouwd, stilte zelfs een beetje eng. Maar ergens voelde ik ook: dit is nodig. Ik kan niet terug naar hoe het was, want dat putte me uit. En dus leerde ik — langzaam, met vallen en opstaan — hoe ik kon leven in plaats van overleven.

Ik leerde wat het betekent om écht naar mijn lichaam te luisteren, om grenzen niet alleen te voelen maar ze ook te benoemen, om te ademen met aandacht, om mezelf niet steeds te veroordelen als ik niet alles ‘goed’ deed. En op een dag merkte ik dat er ruimte ontstond. In mijn hoofd, in mijn lijf, in mijn hart. Niet omdat alles opgelost was, maar omdat ik niet meer tegen mezelf aan het vechten was.

Herstel is geen rechte weg. Het is een kronkelpad. Een pad met hobbels, herhalingen, terugvallen en doorbraken. En toch… er komt een moment waarop je merkt dat je niet meer op dezelfde manier reageert. Dat je sneller voelt wat je nodig hebt. Dat je zachter bent geworden, ook voor jezelf. En dat je, misschien voor het eerst in lange tijd, het gevoel hebt dat je niet alleen maar aan het bijhouden bent — maar aan het léven.

Juist door die reis, die soms zo rauw en eerlijk was, ben ik gaan doen wat ik nu doe. Ik begeleid vrouwen die zichzelf ergens onderweg zijn kwijtgeraakt. Die alles draaiende houden, maar van binnen leeglopen. Die voelen dat er iets moet veranderen, maar niet weten waar te beginnen. En ik herken ze. Niet vanuit theorie, maar omdat ik het ben geweest.

Ik geloof niet in snelle oplossingen of in ‘fixen’. Ik geloof in ruimte. In zachtheid. In weer leren voelen wat je diep vanbinnen al wist, maar te lang hebt moeten onderdrukken. En ik weet inmiddels hoe helend het is als iemand even naast je komt zitten, zonder oordeel, maar met volle aanwezigheid. Iemand die zegt: “Je bent niet gek. Je bent niet alleen. En je mag stoppen met vechten.”

Herstel is niet terug naar hoe het was. Herstel is leren leven op een manier die echt klopt voor jou. Met rust. Met helderheid. Met aandacht. Met ruimte voor jouw tempo, jouw ritme, jouw waarheid.

En als jij voelt dat er ook in jou iets wil verschuiven — dat het tijd is om terug te keren naar jezelf — dan weet je dit: je bent welkom. Precies zoals je nu bent.